Wkrótce, bowiem w roku 1402, osada dostała się w lenno niejakiemu Fritschko von Landskron, zaś czterdzieści lat później posiadaczami sadyby byli bracia Krzysztof i Merleyn von der Landskron. Potem wieś trafiła w ręce Melchiora i Baltazara von der Landskron, wreszcie w roku 1475 posiadłość stanowi własność Jerzego i Marcina von Bibran. To pierwsi przedstawiciele tego rodu, którego dzieje bardzo ściśle związane były przez następne lata z Modłą.
Przyspieszając w tym miejscu tempo mijającego czasu przenieśmy się od razu do roku 1564, gdy kolejnym właścicielem sporego majątku został Mikołaj von Bibran. Zaistniał on w historii Modłej przede wszystkim jako budowniczy miejscowego pałacu, wzniesionego w ciągu trzech lat. Jego charakterystyczna bryła została uwieczniona na starych rycinach. Niestety, sam gmach skończył żywot jako smętny pagórek ruin.
Musiało Mikołaja charakteryzować szczególne zacięcie do realizacji okazałych obiektów, bowiem jego zasługą było nieco wcześniejsze powstanie zamku w Trzebieniu tudzież wymurowanego w roku 1580 kościoła w Modłej. Energiczny ziemianin miał też swój znaczący udział w doprowadzeniu do zorganizowania miejscowej gminy i szkoły ewangelickiej. Niegdyś przypominał te zasługi niemieckojęzyczny tekst wyryty na tablicy, zdobiącej filar wewnątrz świątyni.
Obrotny dziedzic zmarł w roku 1614, zaś dobra przejął po nim Henryk von Bibran, bodaj najznamienitsza postać w dziejach rodu Bibranów. 13 lipca 1624 roku rzeczony szlachcic został przyjęty w poczet baronów Rzeszy. Na swoim koncie zgromadził ponadto sporą liczbę godności i funkcji, wśród nich stanowisko radcy dworu cesarskiego i podkomorzego. Był także pułkownikiem wojsk cesarskich. Do tego należy doliczyć urząd radcy króla węgierskiego i czeskiego Ferdynanda III - oraz podkomorzego króla polskiego Władysława IV Wazy ! Nieco mniej okazale w tak dostojnym kontekście wypada sprawowany przez niego urząd starosty księstwa świdnicko- jaworskiego…
Niewątpliwie Henryk był najsłynniejszy ze wszystkich dziedziców, władających majątkiem w Modłej. W skład owych rozległych dóbr wchodziła w tym czasie Modła, Stary Łom, Nowe Kuźnice, Wierzbowa, niewielki folwark koło Nowej Kuźnicy. Gromadka. Gościszów Dolny i Górny, Tschirbsdorf, Witków Śląski, Groble, Wilczy Las i Szczytnica
Jak przystało na byłego podkomorzego naszego monarchy - Henryk von Bibran zmarł 18 lipca 1642 roku w Polsce, w Bojanowie, zaś jego ciało złożone zostało w podziemiach kościoła klasztornego w Legnicy. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż od 3 grudnia 1624 roku jego nadzwyczaj intensywnemu życia towarzyszyła żona Helena. Niewiasta ta musiała mieć w sobie niespożytą energię, skoro mimo powicia aż ośmiorga dzieci w ślad za mężem w zaświaty udała się w dopiero piętnaście lat po jego zgonie…
Ich potomstwo to skądinąd imponujące zestawienie tytułów i bogactwa dziejów. Listę ośmiorga dzieci otwiera Mikołaj Aleksander baron von Bibran, późniejszy pan na Sulisławicach, Jawornicy, Mrozowie i Guckerwitz – a zamyka Ewa Eleonora baronowa von Bibran…
Ostatnim po mieczu właścicielem Modłej z rodu był Dawid Henryk baron von Bibran. Na wieki zamknął on oczy w Jaworze 16 grudnia 1828 roku. Dnia 14 lutego 1829 roku doszło do ugody pomiędzy spadkobiercami, na mocy której część dóbr z Modłą - o wartości 140 000 talarów - przeszła w ręce jego córki, Fryderyki Henrietty Wilhelminy baronowej von Block z domu von Bibran. Rzeczona arystokratka rozstała się z doczesnością dnia 22 stycznia w Herrnhut, w Saksonii, gdzie też została pochowana.
W październiku 1857 roku zawarto umowę spadkową, zgodnie z którą niejaki Hans Benedykt von Block tudzież Paulina Charlotta Senft von Pilach z domu von Block-Bibran za sumę ponad 130 000 talarów przekazywali swoje prawa spadkowe Wilhelminie Dorocie von Block-Bibran. Jej mężem został cesarski szambelan i radca Aurel hrabia von Rittberg. Tym samym dalsze dzieje Modłej przez blisko wiek wiązały się właśnie z tymże rodem…
