Inna, niewielka puszczańska osada dokonała żywota znacznie wcześniej, tym razem za sprawą narastających potrzeb wojska dopiero przygotowywanego do militarnej zawieruchy.
Koberbrunn – bo o niej mowa - to wieś, której kres istnienia przyniosła ekspansja świętoszowkiego poligonu na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Jej zabudowania stały niegdyś przy pierwotnej, południowo-wschodniej granicy rozległych placów ćwiczeń. Krzyżowało się w tamtym rejonie kilka ważnych dróg. Jedną z nich stanowił szlak prowadzący ze Świętoszowa do Pstrąża.
Historia owej niewielkie miejscowości jest stosunkowo krótka. Dopiero około roku 1700 na miejscu przyszłej osady wzniesiono skromne budynki dwóch gajówek, z których jedna stanowiła własność małomickiego arystokraty Dohny, druga zaś należała do hrabiego Solms z Kliczkowa. Dążąc do wydajniejszego, gospodarczego wykorzystania puszczy udostępnili oni chętnie przyległe do leśniczówek działki przybywającym w poszukiwaniu pracy robotnikom, głównie drwalom, na których ci stawiali swoje domy. By jeszcze bardziej ułatwić osadnikom „ucywilizowanie” okolicy, pozwalano im także wypalać knieję pod przyszłe pola i paść bydło na śródleśnych łąkach.
Założycielem wsi był hrabia Gottlob von Reder, a stało się to w roku 1724. Koberbrunn po upływie kolejnych dwudziestu pięciu lat – już jako miejscowość gminna – otrzymał także prawo do używania własnej pieczęci. Odcisk signum miał owalny kształt i przedstawiał boginię sprawiedliwości z wagą i mieczem. Całość uzupełniał napis - KOBERBRUNN ANNO 1745.
Pod koniec osiemnastego wieku we wsi funkcjonowało dziewiętnaście gospodarstw, w których zamieszkiwało ponad stu chłopów. Stanowiła ona wtedy własność małomickiego hrabiego.
Ponieważ przy domostwach przez długi czas nie wydzielono terenu pod własną nekropolię, zmarłych z Koberbrunn przewożono i grzebano na cmentarzu w Rudawicy, odległej aż o dwanaście kilometrów. Wieś nie posiadała także swojej świątyni, wiec mieszkańcy wędrowali na nabożeństwa do kościoła granicznego w Luboszowie. Dopiero w roku 1790 wzniesiono przyzwoity budynek szkolny - przedtem potomstwo mieszkańców pobierało nauki w prywatnych domach nauczycieli.
Owa skromna placówka oświatowa dotrwała jednak oficjalnie jedynie do 31 października 1900 roku...
Nad miejscowością wisiało od pewnego czasu widmo nieuchronnej zagłady. Poligon rozrastał się, więc jej zabudowania zaczęły wyraźnie przeszkadzać. Już nie stanowiły miejsca zamieszkania ludzi tylko na obrzeżach obszaru ćwiczebnego, znalazły się w jego centrum.
Do 1 listopada przełomowego roku 1900 wszyscy dawni mieszkańcy Koberbrunn pożegnali się ze swoimi domostwami i zagrodami, jednak wioska nie zamarła wtedy całkowicie. W opuszczonych budynkach przez kilka następnych lat bytowali robotnicy obsługujący poligon.
Godne podkreślenia jest to, iż nazwa tej od dawna już nieistniejącej puszczańskiej wsi miała najprawdopodobniej słowiańskie korzenie. Wskazuje na to jej etymologia. Koberbrunn to Koprowe Źródło – lub może raczej Źródło Kobiałki. Skąd takie określenie ?
Według przekazywanej z pokolenia na pokolenie sagi, już w czternastym wieku pasterze z pobliskich miejscowości na polanach, wyrąbanych tam, gdzie później powstała ta śródleśna sadyba, wypasali bydło i owce. Pilnując swoich zwierząt zajmowali się wyplataniem zwyczajnych koszy a także ich specyficznej odmiany – kobiałek, wytwarzanych z pociętej na paski wikliny. Jej wiotkie pręty pozyskiwano nad różnymi wodnymi zbiornikami w puszczy i oczywiście nad brzegami Kwisy.
Dzisiaj mało kto używa w codziennym życiu kobiałek, a jeszcze mniej osób wie o dziwnej wsi Koberbrunn, której już od z górą wieku nie ma...
