To w niewielkim Tomisławiu w 1725 roku hrabia Promnitz z Kliczkowa utworzył nowoczesny przytułek dla śląskich sierot. Stał się on zresztą swoistym wzorem dla uruchomionej później w Bolesławcu, znanej w całych Niemczech placówki opiekuńczo-wychowawczej. Przy tomisławskim sierocińcu powstała też szkoła ewangelicka, a podstawową wiedzę zdobywał w niej między innymi urodzony w pobliskiej Osiecznicy. słynny na cały świat naukowiec-geolog, Abraham Werner.
Okolica wsi zawsze obfitowała w przepastne lasy, a w tych z kolei roiło się dawniej od dzikiej zwierzyny. W mrocznych ostępach, z dala od większych skupisk ludzkich spokojny żywot wiedli mieszkańcy gajówek i wzniesionych w puszczańskich matecznikach samotnych chat.
Około dwa i pół kilometra na zachód od północnego krańca Tomisławia funkcjonowało niegdyś ukryte w kniei rozległe obejście, nazywane „Górną Smolarnią”. Obecnie widnieją tam jedynie smętne ruiny. Kilka lat temu zamieszkały w podbolesławieckich Rakowicach pasjonat lokalnych dziejów odnalazł listownie starszą kobietę, która wczesne dzieciństwo spędziła w owym gospodarstwie. Przesłała nawet kilka fotografii, przedstawiających sceny z wiedzionej tam kiedyś egzystencji.
Pomiędzy ruinami smolarni a skrajem Tomisławia można w głębi lasu znaleźć dwa duże zbiorniki wodne, przedzielone niesymetrycznie groblą. To dawne wyrobisko torfu i gliny, stanowiące obecnie niezwykle malowniczy zakątek gminy.
Przed kilkudziesięciu laty część otoczenia tych wielkich, wypełnionych stojącą wodą dołów pozbawiono starego drzewostanu, realizując planowy wyrąb. Oczywiście zubożyło to dostojeństwo nadbrzeżnych terenów, ale przy okazji odsłoniło pewną naturalną ciekawostkę – ogromny, spękany głaz, na dawnych mapach nazywany zresztą „wielkim kamieniem”. Jeden ze szlaków, umożliwiających dotarcie do tego specyficznego, ponownie zarośniętego monumentu, prowadzi ze „smolarni” przez wspomnianą wyżej groblę, ta zaś każdego wrażliwego na piękno przyrody wędrowca zachęca urokliwymi widokami do choćby chwilowego zatrzymania się na niej.
Do jej wysokiego obrzeża przylegał niegdyś ledwo wystający nad powierzchnię wody, niewielki półwysep, który na pierwszy rzut oka wydawał się być trwałym tworem gruntowym, sięgającym dna wyrobiska. Wrażenie solidności podłoża potęgowało rosnące na nim pokaźne drzewko. Miniaturowy przylądek stanowił więc pozornie odpowiednie miejsce do odpoczynku. Niestety, dopiero energiczny przeskok z brzegu na jego garb odsłonił niebezpieczną tajemnicę. Półwysep okazał się dziwaczną, pływającą wysepką, która natychmiast „odbiła” od grobli, po czym pod ciężarem dźwiganego intruza przechyliła się i zaczęła tonąć. Bulgocząca woda, przed wzburzeniem wyglądająca świeżo i pięknie, zmieniła się teraz w cuchnącą bryję. Należało natychmiast wykonać kolejny skok – tym razem na zbawczy, trwały nasyp. Niestety, jedynym rezultatem rozpaczliwej próby odbicia się od rozkołysanej, zapadającej w głąb plątaniny korzeni drzewka, przemieszanych z jakimiś porostami i sklejonych mułem - było runięcie do obrzydliwego szlamu. Lepka maź miała zdradliwą głębokość... Dopiero po chwili miotające się w bagnie dłonie uchwyciły pęki traw, zwisające z krawędzi skarpy. Umożliwiło to wypełznięcie na twardy ląd. O wyglądzie odzieży i samego turysty lepiej nie wspominać. Doprowadzenie garderoby do porządku zajęło wiele godzin. Na szczęście było ciepło, słońce szybko wysuszyło wypłukane w innym miejscu ciuchy. Powrót odbywał się jednak bez buta – bowiem jeden z nich na zawsze pozostał w błocie. Nijak nie można go było namierzyć znalezionym opodal, długim kijem...
