kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
Kapłan ów z wielką życzliwością udostępniał posiadane archiwalia, a jako człowiek znakomicie władający językiem niemieckim udzielił też bezcennej pomocy w tłumaczeniu miejscowych tekstów, wyrytych na zachowanych, historycznych tablicach nagrobnych. Lękając się niezmiernie o wytrzymałość drabin, wiodących na główną wieżę, pozwolił ją jednak ostatecznie spenetrować.
Wzmianki o ocickiej świątyni pochodzą już z roku 1296, chociaż najprawdopodobniej dotyczą pierwotnego sakralnego obiektu, być może konstrukcji jeszcze drewnianej. Na jej miejscu w piętnastym stuleciu wzniesiono masywną budowlę, którą możemy oglądać dzisiaj. To kościół orientowany, jednonawowy, o głównej bryle wzbogaconej barokową kaplicą grobową i dwoma wieżami.
Do szczytu wyższej prowadziły wtedy obluzowane, próchniejące szczeble chwiejnej drabiny. Wspinaczkę „zabezpieczał” kurczowo trzymany jedną ręką sznur, zawieszony gdzieś w górze. Emocji, zwłaszcza oczekującemu na dole duszpasterzowi, nie brakowało. Wnętrza wieżowych klitek okazały najważniejszym odkryciem w trakcie pisania przewodnika. Zrzucono do nich bowiem tysiące dokumentów gminy Ocice, głównie z czasów Republiki Weimarskiej - ale też i wcześniejszych. Leżały tam najprawdopodobniej od 1945 roku. Pomieszczenia były suche, więc papiery w większości zachowały się bardzo dobrze. Ich późniejsze losy - to mrówcze, społeczne porządkowanie i segregowanie przez uczniów ocickiej szkoły, pod stałym, profesjonalnym nadzorem kierownictwa Archiwum Państwowego we Wrocławiu, wtedy mającego Oddział w Lubaniu. Po zakończeniu tytanicznej pracy uczniów i nauczycieli paczki z dokumentami uroczyście trafiły do jego zasobów.
Wśród masy sprawozdań finansowych, różnych aktów prawnych, planów działek i innych druków oraz rękopisów, niezwykle cennych dla lokalnej historii, znalazły się też karty, przypominające o istnieniu aktywnych - mimo piętrzonych przed nimi trudności - stowarzyszeń polskich, działających w Niemczech przed drugą wojną światową. Na kilkunastu zachowanych blankietach wyborczych pośród różnych komitetów widnieje też Polsko-Katolicka Partia Ludowa.
Zabytkami, dotyczącymi życia religijnego w dawnych Ocicach, są cegiełki, mające niegdyś pomóc w zgromadzeniu funduszy na budowę wieży istniejącej świątyni ewangelickiej. Do bram Ocic reformacja zapukała bardzo wcześnie, bowiem w roku 1530 zjawił się tu pierwszy duchowny protestancki, Ignacy Margo. W latach 1742 - 45 gmina ewangelicka korzystała z zabudowań tak zwanego starego zamku. Niezbyt trwały ewangelicki obiekt sakralny wzniesiono w 1745 roku z muru pruskiego, dopiero opodal niego w roku 1781 wybudowano solidną, jednonawową świątynię, posiadającą dwupiętrowe empory.
Do dzisiaj w zwieńczeniu jej ozdobnego, barokowego portalu widnieją stylizowane cyfry, tworzące daty: 1781, 1882 oraz 1921. Druga z wymienionych informuje o roku renowacji budynku, z okazji której zbór ewangelicki wydał specjalne medale, opatrzone wizerunkiem świątyni.
W roku 1921 kościół kolejny raz odnowiono. Wierni pragnęli jednak nadać godniejszy kształt całej świątyni, dobudowując do niej wieżę. Fundusze na ten cel miała między innymi zapewnić emisja wspomnianych już cegiełek. Zakładano, że ich sprzedaż pozwoli zarówno na wzniesienie wieży, której projekt zamieszczono w centrum jednej z kart o nominale 2 marek – a także na generalny remont świątyni. Duchowy przewodnik ocickich ewangelików z tamtych lat - pastor Hellmuth Bunzel - opracował też informator o budowlach sakralnych, wydany pod tytułem "Domy Boże parafii Ocice, powiat Bolesławiec".
Oryginał opracowania ocalał w przestrzelonym jabłku wieży kościoła katolickiego i po wojnie został z niego wydobyty. Dziury w dokumencie powstały najprawdopodobniej podczas popisywania się celnością przez sowieckich mołojców…
Wieży nie zbudowano, dzisiaj i sama ewangelicka świątynia - co prawda zabezpieczona nowym dachem - dogorywa. A tuż po wojnie było w niej wszystko, włącznie ze wspaniałymi ławami i innymi meblami…
