kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
Oprócz torów potrzebne były maszyny, poruszające pociągi. W roku 1801 brytyjski inżynier-wynalazca Richard Trevithick zbudował silnik parowy, napędzający powóz. Regularnie wykorzystywaną lokomotywą była natomiast dwucylindrowa „Salamanca” Matthewa Murraya z 1812 roku. Skopiowano ją w Prusach pod taką samą nazwą. Ale dopiero „Rakietę” z 1829 roku - konstrukcji George Stephensona - uznaje się za wzorzec lokomotyw parowych.
Pod koniec 1830 roku w Europie funkcjonowało z górą trzysta kilometrów torowisk, a niespełna pół wieku później było ich już grubo ponad pięćset razy więcej ! Potęgę kolejową stanowiły Niemcy, Wielka Brytania i Rosja.
18 października 1844 roku pociągi zaczęły kursować z Wrocławia do Legnicy. Po przedłużeniu torowisk połączenie z Bolesławcem uruchomiono 1 października 1845 roku, a 1 września 1846 roku zaczęła funkcjonować linia z Bolesławca do Węglińca. Dalej pociągi jeździły do Iłowej, Żar, Jasienia i Lubska.
Dla potrzeb utworzonego węzła komunikacyjnego wybudowano od podstaw nową stację Węgliniec i duże osiedle pracownicze przy niej. Pasażerom i obsłudze służył wyspowy dworzec, otoczony peronami. W latach 1864-1865 powiększono go, stawiając nowe obiekty przy już istniejącej budowli.
19 października 1891 roku doszło tam do groźnej katastrofy kolejowej. Huk uderzenia i chrzęst miażdżonych konstrukcji stalowych zatrwożył mieszkańców Węglińca, wieszcząc wielkie nieszczęście. Jego powodem był najprawdopodobniej błąd obsługi nastawni. Ekspresowy skład, jadący do Berlina z Wrocławia, wpadł na korzystający z tego samego toru pociąg do Drezna. W tragicznej kolizji życie straciło osiem osób, sześciu ludzi odniosło bardzo poważne obrażenia.
Z historią węzłowej stacji łączą się dzieje lokalnej linii kolejowej, wiodącej z Węglińca do Czerwonej Wody. Wieś ta, mimo uprzemysłowienia, nie znalazła miejsca w planach projektantów dolnośląskich żelaznych szlaków. Spółka, utworzona przez miejscowych przemysłowców, uruchomiła więc w 1913 roku odrębną, jednotorową linię. Wśród udziałowców przedsięwzięcia znalazła się firma berlińska, cegielnia w Parowej, fabryka Hoffmanna w Zebrzydowej tudzież ponad trzydziestu mieszkańców Czerwonej Wody.
We wsi zbudowano stację, powstała też bocznica do miejscowej cegielni. Inaugurację przejazdów uwieczniono na fotografii, prezentującej pierwszych podróżnych, przybraną girlandami lokomotywę i wagony. W Węglińcu linia miała swoją niewielką stacyjkę, zlokalizowaną opodal dużego dworca.
Od dawna nie ma już owego torowiska, podobnie jak i innych, lokalnych linii, łączących Bolesławiec z Nową Wsią Grodziską oraz Modłą. Miały one w mieście swój dworzec, dysponujący lokomotywownią, rozbudowanymi rampami i innymi obiektami.
W kilku miejscach tory przecinały ulice Bolesławca. Dzięki temu bezpośredni dowóz surowców do zakładów - bądź też odbiór z nich wyrobów – zapewniały wagony, przetaczane na fabryczne place. Po 1945 roku ciuchcia, ciągnąca z „Concordii” pociąg, załadowany zgromadzonymi tam przez Sowietów „trofiejnymi” dobrami, gruchnęła na skrzyżowaniu z dzisiejszą ulicą Zgorzelecką w jakąś zdezelowaną ciężarówkę. Tej bowiem „zachciało się” akurat tam zepsuć. Kierowca pechowego „gruzawika” porzucił go i przezornie zwiał. Prędkość wiezionych łupów była mizerna, więc i zapewne szkód wielkich nie odnotowano. Ale ponoć później wydarzenie traktowano jako akt wrogi „bratniej armii”.
Od dawna nie ma tych torowisk, na ich miejscu widnieją nowoczesne obiekty, zaś urozmaicony spalinami samochodów klimat ulic nie przypomina czasów, gdy ich powierzchnie tu i ówdzie przecinały stalowe szyny…
